Łącznik (dywiz) i minus
O różnicach, zastosowaniu i kodowaniu łącznika zwykłego, miękkiego i twardego oraz minusa
- Jeżeli bardzo zależy Ci na poprawności językowej, możesz zależnie od potrzeb stosować różne znaki łącznika:
- – łącznik-minus
- Identyczny znak łącznika i minusa od dawna stosowany w systemie ASCII. Dotychczas najpopularniejszy sposób zapisywania obu znaków.
- – łącznik
- Wprowadzony w Unikodzie UTF-8 oddzielny znak łącznika z wyglądu (zależnie od czcionki) właściwie identyczny ze znakiem łącznika-minusa. Dotychczas rzadko stosowany.
- – łącznik miękki (opcjonalny)
- W środku wiersza pozostaje ukryty, jest wyświetlany, gdy znajdzie się na jego końcu. Może służyć np. do opcjonalnego dzielenia wyrazów w wybranych miejscach.
- – łącznik twardy (nierozdzielający)
- Po łączniku twardym nie może nastąpić przeniesienie do nowego wiersza. Może służyć do zabezpieczenia przed podzieleniem na dwa wiersze np kodu pocztowego lub skróty np. w wyrażeniu członek PAN-u.
- – specyficzny dla języka polskiego łącznik stawiany na końcu wiersza i powtarzany na początku następnego
- Jest stosowany do przenoszenia wyrażeń i nazw złożonych, jak w poniższym przykładzie.
- ...w Akademii Górniczo-
-Hutniczej.
- Pożądany wynik otrzymujemy przez użycie miękkiego i twardego łącznika.
- .

- Wprowadzanie łączników
Typ łącznika |
Unicode (hex) |
UTF-8 (dec) |
Word |
łącznik-minus |
002d |
- |
- |
łącznik |
2010 |
‐ |
|
łącznik miękki |
00ad |
­ |
Ctrl+- |
łącznik twardy |
2011 |
‑ |
Ctrl+_ |